Lewatywa z dymu tytoniowego stosowana była przez lekarzy europejskich od XVII do XIX wieku. Procedura był stosowana głównie do leczenia bólu jelit, a także jako środek mający uratować osoby, które się topiły.

W tekście z 1746 roku możemy przeczytać: „Żona mężczyzny została wyciągnięta z wody najwyraźniej martwa. Jeden z marynarzy podsunął mu fajkę i poinstruował męża, by wbił ustnik w tylną część żony, przykrył główkę fajki kawałkiem papieru i »mocno dmuchnął«. Kobieta cudem ożyła”.

O tragicznym wydarzeniu piszą irackie media. 25-letni kucharz Issa Ismail przygotowywał rosół dla gości weselnych. Podczas gotowania mężczyzna potknął się tak pechowo, że wylądował w garze z gotującym się wywarem. Irakijczyk doznał poprzeń trzeciego stopnia, które objęły 70 procent powierzchni jego ciała. Mężczyzna zmarł po 5 dniach od wylądowania w garze.

W ramach badania naukowcy użyli funkcjonalnego rezonansu magnetycznego. Zdaniem badaczy mózg osób aktywnych do późna jest w stanie dłużej pracować na najwyższych obrotach, zanim pojawiają się oznaki dekoncentracji.