Najlepsze wpisy

„Kiedy dostałem misia, moje serce przepełniło się radością. Nie spodziewałem się czegoś takiego” – powiedział John. „Nigdy nie opuściłem Dakoty. Każdej nocy, godzinami kładłem głowę przy jego klatce piersiowej i godzinami słuchałem bicia jego serca. Teraz, dzięki Bobowi, znów mogę liczyć uderzenia jego serca!”. 

Dakota zginął w wypadku samochodowym w styczniu 2019 r. Jechał jako pasażer w samochodzie, gdy kierowca zderzył się SUV-em – powiedział John CBS News.

Na portalu parenting.pl czytamy, że jeśli w Islandii rodzi się dziecko chore na zespół Downa, jest to skutek pomyłki lekarza. Odkąd kraj wprowadził badania prenatalne w kierunku wykrycia wad płodu zdecydowana większość kobiet ciężarnych, które otrzymały pozytywny wynik, zdecydowała się przerwać ciążę.

Niemalże 100 proc. kobiet, które w ciąży spotkały się z pozytywnym wynikiem na obecność zespołu Downa (umożliwiają to badania płodu wprowadzone w Islandii na początku poprzedniej dekady), zdecydowało się na przerwanie ciąży. Zgodnie z islandzkim prawem, mogą dokonać aborcji do 16. tygodnia ciąży.

W ciągu ostatnich pięciu lat nie urodziło się na Islandii żadne dziecko z zespołem Downa – podsumował dr Peter McParland z National Maternity Hospital.

Tendencja ta dotyczy nie tylko Islandii. Przewiduje się, że w Danii już za 10 lat zjawisko tej wady genetycznej niemalże całkowicie zniknie ze społeczeństwa. Podobną sytuację możemy zaobserwować we Francji czy Stanach Zjednoczonych.

Te wyniki rozpoczęły burzliwą światową dyskusję na temat słuszności postępowania islandzkich kobiet.
Islandia nie zwalcza samego schorzenia, ale zabija osoby zmagające się z zespołem Downa. A to wielka różnica – aktorka Patricia Heaton nie kryła oburzenia.

Z jednej strony pojawiają się głosy: „Islandia stała się pierwszym krajem, który pochwalił się eksterminacją dzieci z Downem”, „Dania chce „oczyścić” kraj”. Przeciwnicy takiego postępowania odwołują się do statystyk podanych przez NBC News, które wykazują, że:

•  99 proc. osób z zespołem Downa jest zadowolonych ze swojego życia.
•  97 proc. akceptuje swoją sytuację.
•  96 proc. akceptuje swój wygląd.

Pada tam również ciekawe stwierdzenie: „Statycznie znaczna większość osób z zespołem Downa to szczęśliwi, zadowoleni i kochający członkowie społeczeństwa – to coś, czego nie można powiedzieć o osobach urodzonych bez niepełnosprawności”.

Nie jest raczej żadnym zaskoczeniem, że na Światowym Dniem Kaca został wybrany właśnie 1 stycznia każdego roku. Świętowanie odejścia starego i nadejścia nowego roku obchodzone jest hucznie niemal we wszystkich kulturach. A sylwestrowa zabawa i szampańskie świętowanie jednoznacznie kojarzy się z alkoholem, którego nadmiar powoduje, tu nie ma żadnego zaskoczenia - kaca. A, że "kac morderca, nie ma serca", to pierwszego stycznia wszyscy hucznie świętujący ostatni dzień starego roku, w nowym budzą się z ogromnym bólem głowy.