historia

Dokładnie 41 lat temu na szczycie Everestu stanęli Krzysztof Wielicki i Leszek Cichy. Było to pierwsze w historii zimowe wejście na najwyższą górę świata.

Wolne soboty były wprowadzane na podstawie dekretów Rady Państwa z 1972 i 1973 roku stopniowo, początkowo (w 1973) dwa razy w roku, następnie sześć w 1974; poczynając od 1975 roku było to 12 dni w roku, potem dwie i trzy soboty miesięcznie.

Pierwszą wolną sobotą był dzień 21 lipca 1973 roku.

Wolnych sobót dotyczył ostatni z 21 postulatów w sierpniu 1980. W zawartych porozumieniach gdańskich władze wyraziły zgodę na wprowadzenie wszystkich sobót wolnych od pracy. Podobne uzgodnienie zawarto w Jastrzębiu, przy czym dookreślono, że ma to się stać od 1 stycznia 1981.

Na początku 1981 roku wprowadzono zasadę, która stanowiła, że co druga sobota była wolna. Nie dotrzymano zatem porozumień ze strajkującymi, które gwarantowały wszystkie soboty wolne. Następne porozumienie, z 30 stycznia 1981 r., mówiło o tym, że trzy soboty w miesiącu miały być wolne.

Pod koniec PRL-u prawie wszystkie soboty były wolne.

Pierwszymi krajami na świecie, w których kobiety uzyskały pełnię praw wyborczych były: Finlandia (1906 rok), Norwegia (1913 rok) oraz Islandia (1915 rok).

Walka o prawa wyborcze dla kobiet rozpoczęła się już w XVIII wieku, początkowo prowadzona była przez sufrażystki. Pierwszą „współczesną” wojowniczką o prawa wyborcze kobiet była Olympe de Gouges, którą ścięto 3 listopada 1793 za przygotowanie w czasie rewolucji francuskiej Deklaracji praw kobiety i obywatelki. Przed I wojną światową o prawa wyborcze walczyły sufrażystki.

„W wielu większych miastach wiosną i latem 1832 r. miały miejsce zamieszki i niepokoje związane z cholerą. We wczesnych zamieszkach biedni ludzie w ogóle wątpili w istnienie choroby, wierząc, że jest ona wytworem wyobraźni władz, mającą na celu umożliwienie przymusu skierowania biednych do szpitali w celu przeprowadzenia eksperymentów, wiwisekcji, sekcji po śmierci, lub aby utrzymać populację” - czytamy w książce Ruth Richardson „Death, Dissection and the Destitute”.

Epidemia dżumy Justyniana rozpoczęła się w Cesarstwie Wschodniorzymskim, gdzie choroba spowodowała śmierć około 40% mieszkańców. Przez kolejne lata pojawiały się kolejne fale dżumy, które spowodowały śmierć od 25 do 50% populacji Europy. Wybuch wulkanu w 536 roku i przesłonięcie słońca przez pyły na 18 miesięcy doprowadziły do drastycznego i nagłego spadku średniej temperatury - latem temperatura spadła o 2 stopnie Celsjusza, co rozpoczęło najzimniejsze od 2 tysięcy lat dziesięciolecie.